Kategoria: corn protein

W ostatnich miesiącach możemy zaobserwować wzrosty cen na rynku komponentów białkowych. Jak powszechnie wiadomo odpowiednio zbilansowana dzienna dawka pokarmowa ma w swoim składzie elem-enty wzbogacające dawkę w niezbędne białko, które decyduje o produ-kcyjności naszych zwierząt. W przypadku zwierząt przeżuwających, aby móc ograniczyć komponenty białkowe, hodowcy starają się, aby zebrane przez nich pasze objętościowe były o jak najwyższej zawartości białka. Dzieje się tak poprzez uprawę roślin motylkowych, czy zbiera-nie roślin w fazie, w której osiąga najkorzystniejszy poziom białka przy odpowiedniej ilości zebranej masy.

Zbliżamy się do momentu, w którym poekstrakcyjna śruta rzepakowa może przekroczyć magiczną barierę 2 tysięcy złotych za tonę. Przy wysokich kosztach produkcji, jakim jest skomponowanie dziennej dawki skarmiania, która zawierać będzie niezbędne składniki dla zaspokojenia potrzeb bytowych jak i produkcyjnych, ciekawą alternatywą może być sprawdzony „Corn Protein”. Innowacyjny komponent łączący w sobie energię z zakiszonego, gniecionego ziarna kukurydzy z zakiszoną, poekstrakcyjną śrutą rzepakową. Moc energii oraz białka w jednym komponencie.

Parametry:

-Energia: 8,5 – 9,2 MJ/ kg s.m.

-Białko : 14,5 – 16 %

Kukurydza – Zagrożenia uprawy w monokulturze

Uprawa kukurydzy w monokulturze prowadzi do spadku plonu i wzrostu zachwaszczenia plantacji. Jednak wielu rolników prowadzących produkcję zwierzęcą podporządkowuje uprawę potrzebom paszowym i decyduje się na takie rozwiązanie.

Najważniejsze zagrożenia w monokulturze to choroby grzybowe i szkodniki.

Wieloletnia uprawa na tym samym stanowisku powoduje występowanie chorób grzybowych. Przetrwalniki większości grzybów zimują bowiem w glebie lub w resztkach pożniwnych kukurydzy. Dlatego przy długotrwałej monokulturze wzrasta ryzyko ich występowania. Dotyczy to zwłaszcza grzybów patogenicznych, które są odpowiedzialne za rozwój szczególnie groźnych chorób, tj. fuzariozy podstawy łodyg i kolb. W szczególności te ostanie są bardzo niebezpieczne, gdyż grzyby z rodzaju Fusarium, wytwarzają mikotoksyny , które są bardzo niebezpieczne dla zwierząt oraz ludzi. Mając tą świadomość musimy pamiętać, że niektóre przetrwalniki grzybów znajdują się w glebie przez kilka lat.

Kolejnym zagrożeniem uprawy w monokulturze są szkodniki.

Kukurydza uprawiana przez dłuższy czas w tym samym miejscu narażona jest silne uszkodzenia przez szkodniki glebowe takie jak drutowce, pędraki, omacnicę prosowiankę, stonkę kukurydzianą.

Szkodliwość gąsienic omacnicy prosowianki polega na wygryzaniu otworów w łodygach, co skutkuje wyleganiem roślin a w przypadku „dziurawienia” kolb ułatwia grzybom z rodzaju Fusarium, zainfekowanie uziarnionej kolby kukurydzy, przez co plon ziarna może ulec redukcji o 10-30%.

Dlatego  też plantatorzy, którzy decydują się na monokulturę, zwłaszcza wieloletnią, w powiązaniu z uproszczeniami uprawowymi muszą mieć świadomość, że ten system uprawy kukurydzy niestety wymaga w dłuższej perspektywie czasowej stosowania szeregu środków wspomagająco-regenerujących.

Białko jest obok energii podstawowym składnikiem dawki pokarmowej dla krowy mlecznej. Jego dostarczenie w odpowiedniej ilości jest szczególnie ważne we wczesnej laktacji gdy zwiększone zapotrzebowanie na białko nie może być pokryte z powodu słabego pobrania paszy. W rzeczywistości krowy potrzebują jednak nie białka, lecz aminokwasów, z których białko jest zbudowane. Szczególnie istotne są metionina, lizyna i histydyna, uważane za aminokwasy ograniczające w produkcji mleka.

Krowa pokrywa zapotrzebowanie na aminokwasy z trawienia w jelicie cienkim białka mikroorganizmów (bakterii i pierwotniaków), powstającego w żwaczu oraz białka paszy, które nie uległo rozkładowi w żwaczu. To pierwsze dostarcza krowie ok. 60–70% wszystkich niezbędnych aminokwasów. To, ile białka powstanie w żwaczu, zależy jednak od ilości energii (z trawienia w żwaczu skrobi oraz białka dostarczanego mikroorganizmom w paszy.

Nawet hodowca najlepiej karmiący żwacz krowy nie jest w stanie zmienić składu aminokwasowego białka mikroorganizmów, a także zachęcić bakterie czy pierwotniaki do produkcji takiej ilości białka, które mogłoby pokryć zapotrzebowanie wydajnych krów na aminokwasy. Muszą być one dostarczane w białku paszy, które nie ulega rozkładowi w żwaczu.

Obecnie dostępne na rynku preparaty aminokwasów chronionych stosują otoczkowanie – a więc otaczanie aminokwasu ochronną osłonką polimerami, np. etylocelulozą, lub mikrootoczkowanie – czyli mieszanie aminokwasu z np. tłuszczem, który uwolni aminokwas dopiero gdy sam się rozpuści.

O uzyskaniu jałówki zdolnej do rozrodu i wysokowydajnej krowy decydują już pierwsze dni po porodzie i dobre zdrowie cieląt. Prawidłowy odchów – już  od  pierwszych  godzin życia – wpływa korzystnie  na  wzrost cieląt,  ich zdrowotność  oraz  rozwój  tych narządów,  które  w  wieku  produkcyjnym  zdecydują  o wartości użytkowej  bydła.  Szczególnie  ważny  jest  okres  żywienia  cieląt pokarmem płynnym, gdy nie mają one jeszcze w pełni rozwiniętego żwacza. Błędy  w odchowie zwiększają liczbę upadków z powodu biegunki, czy też choroby płuc, narażając hodowcę na poważne straty.

W pierwszych 3-4 dniach po urodzeniu wyłącznym pokarmem oseska jest  siara – pierwsze  mleko  matki,  ,,eliksir  życia”.  Pokrywa  ona zapotrzebowanie noworodka na wszystkie składniki odżywcze oraz zapewnia dostarczenie mu ciał odpornościowych (immoglobulin-Ig), stanowiących główną osłonę przeciw chorobom i zakażeniom przez wiele tygodni.

Poczynając od drugiego tygodnia życia cielę – oprócz mleka i preparatu mlekozastępczego – powinno otrzymywać dobry specjalistyczny starter, ziarno kukurydzy i mieć swobodny dostęp do wody. Cielęta niechętnie jedzą paszę drobno zmieloną i pylącą, dlatego ziarno zbóż powinno być gniecione, a ziarno kukurydzy podawane w całości. Aby zapewnić cielętom bezproblemowe odstawienie pasz płynnych, należy zadbać o jakość i ilość pobieranej paszy starterowej. Jeśli cielę przez minimum trzy kolejne dni pobiera ok. 1,5 kg mieszanki starterowej dziennie, możemy rozpocząć redukcję dziennej objętości pójła. Aby uzyskać taki efekt, należy wybierać pasze dla cieląt o najwyższej smakowitości, zachęcające cielęta do pobierania ich już od pierwszych dni życia. Wysoką smakowitość paszy zapewnią specjalnie dobrane komponenty i dodatki, które pobudzą apetyt zwierząt i zwiększą akceptację stosowanej paszy. Sprawne i szybsze przechodzenie z pasz płynnych na pasze stałe jest korzystne ze względu na aspekt ekonomiczny oraz wygodę podawania paszy. Te pierwsze są z reguły droższe, a dodatkowo podawanie paszy suchej przebiega sprawniej.